alexsbooksandsocks's reviews
1180 reviews

Toen SU mij vertelde over dit boek, sprak de flap mij meteen aan, iets trok me naar dat boek. Ook al zei ik dat de review misschien even op zich kon wachten, toch trok iets mij steeds weer naar het boek en kijk, ik las deze dikke pil van 636 pagina’s op twee dagen uit. Moeiteloos. 

Moeiteloos ging ik mee met Emile op avontuur en mee doorheen zijn reis, moeiteloos leerde ik Joanna kennen. Maar met heel veel moeite laat ik Emile los. Mijn ogen zijn nog dik van het huilen omdat het einde mij echt zo greep, ondanks dat je weet wat gaat komen. 

Een verhaal waar je de omgeving kan horen, zien, proeven, ruiken en beleven dankzij de prachtige schrijfstijl. Waar citaten een pleister op een wonde leggen of er net afrukken. Vriendschap, liefde, rouw, natuur, familie,… Emile en Joanne, hun reis, afwisselend gelezen door gedachten, dialogen, terugblikken, notities en dat alles draagt bij tot een waanzinnig mooi verhaal. 

Laat je niet afschrikken door de dikte, er staat geen woord teveel in, prachtig. Ik heb het boek letterlijk kapot gelezen omdat ik het niet kon loslaten, ik Emile niet wou loslaten. Zo schoon. Ongelooflijk schoon. 

Een boek lezen en weten dat je nooit gaat kunnen beschrijven hoe goed dat boek is, welke impact het boek op je heeft? Weten dat de woorden die je gaat gebruiken nooit de lading zullen dekken? Dat heb ik met dit boek. 

Voor het eerst in mijn lezende leven wou ik met fluo zinnen aanduiden omdat ze zo mooi waren. Zinnen in fluo zetten die mij raakte of die een keiharde waarheid hadden. Zinnen in fluo zetten die me tot in de kern van heel mijn zijn raakte. 

Is dat allemaal niet een beetje te groots verwoord? Goh nee, want ik zou willen huilen, lachen en liefst allemaal tegelijk omdat dit boek zo mooi is qua verhaal, zo sterk is qua schrijfstijl en andere woorden zoals groots en fenomenaal dit boek te weinig eer zouden aandoen. 

Lees en geniet. Lees en laat dit boek zijn grip op jou krijgen en let elk woord versterken tot het volledig in je zijn verankerd zit. 

In het slotdeel van de Waldfriede-serie leren we niet alleen een nieuw hoofdpersonage - Christina, die behoorlijk wat bagage met zich meedraagt - kennen maar krijgt ook Hanne, het kloppende hart van de Waldfriede, weer haar welverdiende plaats in de spotlight.

Je voelt aan alles dat dit het einde is van de serie waardoor het misschien even kan duren voor je dat bekende gevoel krijgt dat je alleen krijgt tijdens het lezen van deze serie. Eenmaal dat gevoel gevonden warmt je hart weer met deze Waldfriede familie. Wederom is dit zo een mooi verhaal.

De schrijfstijl is, zoals we van Corina Bomann gewoon zijn, uitermate vlot waardoor dit boek - ondanks dat het best een dik boek is - zo uit was. Een mooi einde, eentje dat de cirkel mooi sluit en waar je met veel warmte zal terugdenken aan deze serie. Dankzij de auteur haar schrijven voelde ik mij een deeltje van een heel bijzondere familie. 

Een serie die 4 boeken lang ontsnapping bracht, alle gevoelens in zijn lezer opwekte, een lach en een traan ontlokte maar vooral uren leesplezier heeft gegeven. 

Ik zeg niet dat ik Fourth Wing een slecht boek vind, ik zeg wel dat ik het niet hét ongelooflijk-beste-fantasy-ooit-boek vind zoals iedereen het ervan maakt. De balans tussen het verhaal, sex en draken is gewoon wat zoek bij Fourth Wing en toch, toch was ik super nieuwsgierig om Iron Flame, een IJzeren vlam te lezen omdat de recensies van dit boek helemaal niet zo enthousiast zijn en ik dat toch zelf wou uitmaken. 

Misschien lig ik gewoon dwars maar ik vond het ongeveer in dezelfde lijn zitten als het eerste boek. Namelijk een leuk, goed, degelijk fantasy boek dat je meeneemt in een avontuur. Ik ben misschien zelfs enthousiaster over dit boek gewoon omdat mijn verwachtingen niet torenhoog waren, ik mij aan het ergste verwachtte en mij voorbereid had op een lees met mogelijks een verhaal evenveel uit balans.

Maar… in dit boek is duidelijk veel meer actie en is er minder ingezet op Violet en Xaden hun, laat ik het propertjes benoemen, aantrekkingskracht. Er is iets meer balans daar. Er is veel meer avontuur, gevaar, dreiging, actie. Het verhaal gaat met momenten razend snel en een actie kan opgebouwd worden maar ook even snel ook weer gepasseerd zijn, toch sprak me dat aan.

Voor mij persoonlijk is Iron Flame dus een win, want ik geraakte met dit deel invested in de personages, in het gehele verhaal, nog meer in de draken én kon de auteur zowat zelf vermoorden door dat einde. Haha. Ik kom er openlijk voor uit dat ik dan nu - want ik las het boek en betrap mezelf erop dat ik er echt veel aan blijf denken - mee de hype instap. 

Net zoals FW, blijft Iron Flame wel aanvoelen en lezen als een echte YA en is dit een verhaal waar mijn 15-jarige dochter haar vriendinnen dol op zijn en ik begrijp dat nu ook echt. 

Kan deze auteur het succes - of althans voor mij een succes, want de meningen zijn verdeeld - van De vrouw in het raam evenaren met deze nieuwe thriller? Persoonlijk vind ik dit boek minder dan De vrouw in de raam…

De schrijfstijl is even vlot als ik mij kan herinneren want ik heb dit boek moeiteloos uitgelezen op amper twee dagen. Toch kwam ik midden boek in een soort dip terecht. Het verhaal leek plots geen vaart meer te hebben en nergens meer naartoe te gaan. Toch slaagde de auteur erin om mij, als lezer, weer op de rails te krijgen. 

Het verhaal begon voor mij wel goed en ik was, tot midden boek, steeds heel benieuwd hoe het nu in elkaar zou zitten. De vreemde sfeer die de auteur creëerde draagt daar ook wel aan bij. Er hangt iets van bizar over dit gehele verhaal en zijn personages. 

Gewoon een degelijk boek, niet perse spectaculair, het was ook niet te voorspelbaar want ik zat diep genoeg in het verhaal maar ik weet niet of dit verhaal lang zal blijven hangen. 

Wat wel vaststaat is dat dit boek weer veel meningen zal opwekken en ik ben heel benieuwd naar de jouwe. 

Als je een historisch boek zoekt dat je kan induiken en waar je de sfeer kan opsnuiven - en zelfs kan ruiken - van die tijd, de mensen wil leren kennen die toen leefden en dat allemaal gewikkeld in een mooi verhaal en geschreven in een fijne, vlotte stijl dan is deze auteur toch steeds weer het antwoord.

Mij staat voor dat ik eerder een roman gelezen heb over Willem ll maar dan vanuit Elisabeth haar standpunt of misschien lag dit stukje geschiedenis nog best vers in mijn geheugen, maar ik ‘herkende’ veel en het was fijn om terug te keren naar die tijd, naar die mensen maar dan via deze bloedlijn. 

De auteur zorgt er voor dat je, dankzij een vlotte pen, meteen in de juiste sfeer bent, meteen de juiste setting voor ogen hebt om dit verhaal dan ook moeiteloos te volgen. 4 personages, elk met een eigen achtergrond en uit verschillende lagen qua klasse maar toch met elkaar verbonden, delen afwisselend hun perspectief. 

Simonne van der Vlugt laat je - in verschillende delen - meegenieten van alle emoties die de personages hebben, alle problemen waar ze tegenop moeten boksen, hoe ze doorheen de jaren opgroeien en hoe ze liefde en verlies kennen.

Kortom, een heel fijne historische roman die me moeiteloos meesleurde naar de middeleeuwen en me weer eens aan het Google’n kreeg. Perfecte lees.

Verrassingspost. Een blind date met een boek. Een romans (of een thriller. Iets ertussen beschrijft het het best) waar humor en intriges hand in hand gaan. Het verhaal speelt zich af eind jaren 60, ook al was ik toen nog niet geboren maar van wat ik meekregen door tv programma’s uit die jaren, voelt dit boek heel realistisch geschreven. 

De personages, de stand in klasse, intriges, de manier waarop humor en daarin een sneer uitdelen samen gaan, maken dit een vermakelijk boek. Aan de schrijfstijl moest ik wel even gewoon worden maar na enkele pagina’s was ik gewend en ging deze lees heel vlot. Een geslaagde (eerste) date.

Net zoals iedereen sprong ik mee op de trein die Anna O heet. Ik was helemaal mee met het verhaal vanaf de eerste pagina’s en vond het dan ook best jammer dat het boek uit was. 

Toch was er een minpuntje want naar het einde toe werd het tempo trager en de kracht die de auteur met zijn schrijven psychologisch op mij uitvoerde kwam bijna volledig tot een halt en moest weer opgetrokken worden. 

Het verhaal, het concept, was wel goed uitgewerkt want ik had absoluut geen idee hoe het in elkaar zat. Zelfs als ik al op een bepaald spoor zou gekomen zijn heeft de auteur er zoveel verschillende twists and turns in verwerkt zodat het tot het einde verrassend bleef. 

De schrijfstijl is heel vlot en makkelijk te volgen waardoor het - ondanks de verschillende straten die op het einde allemaal samenkomen - niet (te) verwarrend geworden. 

Anna O is een thriller die zich volledig heeft ingezet op het psycholosche ervan. Door de dagboek fragmenten van Anna, de hoofdstukken van Ben en zijn ex-vrouw word het verhaal stilletjes ontrafelt. Dus, is Anna O schuldig of onschuldig?

Er is een nieuwe Cognetti en iedereen weet ondertussen dat ik en deze auteur niet echt klikken. En toch… toch moet, want het is echt een drang (hoe noem je het anders), ik meteen dat boek hebben en lezen. De covers trekken mij ook echt elke keer zonder problemen over de schreef. 

Deze keer is het echter raak. Deze keer kan ik die prachtige cover koppelen aan het verhaal dat ik gelezen heb. Meteen geïntrigeerd door het begin van dit verhaal, stapte ik zonder moeite mee doorheen het dal. Een feit dat dit als een novelle aanvoelt en dus geen dipjes kende en elk woord het gewicht droeg dat het moest dragen, maakt dat ik genoot en misschien eindelijk zag wat iedereen ziet bij een boek van deze auteur.

Eindelijk voelde ik de menselijkheid, het leven, tweestrijd, de natuur en kon ik misschien zelfs ruiken wat er beschreven stond qua natuur. Of misschien voel ik helemaal iets anders bij dit verhaal dan de bedoeling is, geen idee maar dat is dan meteen een sterkte voor een boek.

De juiste conclusie is dat deze auteur steeds tig emoties bij mij losmaakt. En deze keer zijn ze fijn.

Taylor Jenkins Reid is toch echt wel de queen van romans schrijven met feelgood én met een extraatje. Al vroeg in het boek had ik al luidop gelachen, herkenning gevoeld en moeten huilen. Het verhaal voelde misschien wat bekend maar de auteur verpakt het allemaal zo mooi.

Ze schrijft ook zo vlot, je start dit boek en voor je het weet sluit je het alweer met een fijn warm gevoel. Net zoals het hoofdpersonage Emma ervaarde ik dit verhaal als een heuse rollercoaster. Ik werd van links naar rechts geslingerd en elke keer als mijn hart weer regelmatig ging kloppen, gebeurde er weer iets. (Ik ben trouwens helemaal team Sam, dat moest ik toch even gezegd hebben.)

Er is een bepaald hoofdstuk waar het hoofdpersonage aan tafel zit met haar zus en de bedenking maakt dat iets heel heftigs ervoor gezorgd heeft dat ze dichter bij elkaar zijn gekomen. Dat voelde ik zo hard. Dat stuk was zo goed, zo echt geschreven. Aantrekken, afstoten, dromen, durven, doen,… Taylor laat het allemaal op je los.

Het mooiste uit dit boek? Weten wie je bent, kiezen voor jezelf. En het allerbelangrijkste uit dit verhaal is liefde. Liefde is loslaten. Soms is liefde niet genoeg, en dat besef, dat is echte liefde.