Ik zeg niet dat ik Fourth Wing een slecht boek vind, ik zeg wel dat ik het niet hét ongelooflijk-beste-fantasy-ooit-boek vind zoals iedereen het ervan maakt. De balans tussen het verhaal, sex en draken is gewoon wat zoek bij Fourth Wing en toch, toch was ik super nieuwsgierig om Iron Flame, een IJzeren vlam te lezen omdat de recensies van dit boek helemaal niet zo enthousiast zijn en ik dat toch zelf wou uitmaken. 

Misschien lig ik gewoon dwars maar ik vond het ongeveer in dezelfde lijn zitten als het eerste boek. Namelijk een leuk, goed, degelijk fantasy boek dat je meeneemt in een avontuur. Ik ben misschien zelfs enthousiaster over dit boek gewoon omdat mijn verwachtingen niet torenhoog waren, ik mij aan het ergste verwachtte en mij voorbereid had op een lees met mogelijks een verhaal evenveel uit balans.

Maar… in dit boek is duidelijk veel meer actie en is er minder ingezet op Violet en Xaden hun, laat ik het propertjes benoemen, aantrekkingskracht. Er is iets meer balans daar. Er is veel meer avontuur, gevaar, dreiging, actie. Het verhaal gaat met momenten razend snel en een actie kan opgebouwd worden maar ook even snel ook weer gepasseerd zijn, toch sprak me dat aan.

Voor mij persoonlijk is Iron Flame dus een win, want ik geraakte met dit deel invested in de personages, in het gehele verhaal, nog meer in de draken én kon de auteur zowat zelf vermoorden door dat einde. Haha. Ik kom er openlijk voor uit dat ik dan nu - want ik las het boek en betrap mezelf erop dat ik er echt veel aan blijf denken - mee de hype instap. 

Net zoals FW, blijft Iron Flame wel aanvoelen en lezen als een echte YA en is dit een verhaal waar mijn 15-jarige dochter haar vriendinnen dol op zijn en ik begrijp dat nu ook echt.