Taylor Jenkins Reid is toch echt wel de queen van romans schrijven met feelgood én met een extraatje. Al vroeg in het boek had ik al luidop gelachen, herkenning gevoeld en moeten huilen. Het verhaal voelde misschien wat bekend maar de auteur verpakt het allemaal zo mooi.

Ze schrijft ook zo vlot, je start dit boek en voor je het weet sluit je het alweer met een fijn warm gevoel. Net zoals het hoofdpersonage Emma ervaarde ik dit verhaal als een heuse rollercoaster. Ik werd van links naar rechts geslingerd en elke keer als mijn hart weer regelmatig ging kloppen, gebeurde er weer iets. (Ik ben trouwens helemaal team Sam, dat moest ik toch even gezegd hebben.)

Er is een bepaald hoofdstuk waar het hoofdpersonage aan tafel zit met haar zus en de bedenking maakt dat iets heel heftigs ervoor gezorgd heeft dat ze dichter bij elkaar zijn gekomen. Dat voelde ik zo hard. Dat stuk was zo goed, zo echt geschreven. Aantrekken, afstoten, dromen, durven, doen,… Taylor laat het allemaal op je los.

Het mooiste uit dit boek? Weten wie je bent, kiezen voor jezelf. En het allerbelangrijkste uit dit verhaal is liefde. Liefde is loslaten. Soms is liefde niet genoeg, en dat besef, dat is echte liefde.