Er is een nieuwe Cognetti en iedereen weet ondertussen dat ik en deze auteur niet echt klikken. En toch… toch moet, want het is echt een drang (hoe noem je het anders), ik meteen dat boek hebben en lezen. De covers trekken mij ook echt elke keer zonder problemen over de schreef. 

Deze keer is het echter raak. Deze keer kan ik die prachtige cover koppelen aan het verhaal dat ik gelezen heb. Meteen geïntrigeerd door het begin van dit verhaal, stapte ik zonder moeite mee doorheen het dal. Een feit dat dit als een novelle aanvoelt en dus geen dipjes kende en elk woord het gewicht droeg dat het moest dragen, maakt dat ik genoot en misschien eindelijk zag wat iedereen ziet bij een boek van deze auteur.

Eindelijk voelde ik de menselijkheid, het leven, tweestrijd, de natuur en kon ik misschien zelfs ruiken wat er beschreven stond qua natuur. Of misschien voel ik helemaal iets anders bij dit verhaal dan de bedoeling is, geen idee maar dat is dan meteen een sterkte voor een boek.

De juiste conclusie is dat deze auteur steeds tig emoties bij mij losmaakt. En deze keer zijn ze fijn.