Scan barcode
booksinblossom's reviews
471 reviews
Rage Becomes Her: The Power of Women's Anger by Soraya Chemaly
4.5
'Women are angry, and it isn’t hard to figure out why. We are underpaid and overworked. Too sensitive, or not sensitive enough. Too dowdy or too made-up. Too big or too thin. Sluts or prudes. We are harassed, told we are asking for it, and asked if it would kill us to smile.'
From an intersectional perspective, Soraya Chemaly discusses the societal norms that shapes and maintains the gendered views on anger: anger expressed by women is undesirable, uncomfortable, while angry men are accepted because it's seen as 'natural masculinity'. Thereby the author connects the dots with how the suppression of anger harms women physically, emotionally, professionally and politically.
Women are so often told to resist their rage or are being punished for justifiably expressing it. Yet how many remarkable achievements in this world would never have gotten off the ground without the kernel of anger that fueled them? Rage Becomes Her makes the case that anger is not what gets in our way, it is our way. This is a bold, transformative book, urging women* to embrace their anger and harness it as a tool for lasting personal and societal change.
This book contains an incredible amount of research and examples. All extremely interesting and well written, but as well a bit overwhelming. For me, the chapters are too large and dragged me out of my reading speed. It almost took me a year to finish this book, which is not at all my habit - especially not for a theme that interests me a lot. But overall, an amazing and important book that i highly recommend!
'How much anger is too much? Certainly not the anger that, for many of us, is a remembering of a self we learned to hide and quiet. It is willful and disobedient. It is survival, liberation, creativity, urgency, and vibrancy. It is a statement of need. An insistence of acknowledgment. Anger is a boundary. Anger is boundless. An opportunity for contemplation and self-awareness. It is commitment. Empathy. Self-love. Social responsibility. If it is poison, it is also the antidote. The anger we have as women is an act of radical imagination. Angry women burn brighter than the sun.'
From an intersectional perspective, Soraya Chemaly discusses the societal norms that shapes and maintains the gendered views on anger: anger expressed by women is undesirable, uncomfortable, while angry men are accepted because it's seen as 'natural masculinity'. Thereby the author connects the dots with how the suppression of anger harms women physically, emotionally, professionally and politically.
Women are so often told to resist their rage or are being punished for justifiably expressing it. Yet how many remarkable achievements in this world would never have gotten off the ground without the kernel of anger that fueled them? Rage Becomes Her makes the case that anger is not what gets in our way, it is our way. This is a bold, transformative book, urging women* to embrace their anger and harness it as a tool for lasting personal and societal change.
This book contains an incredible amount of research and examples. All extremely interesting and well written, but as well a bit overwhelming. For me, the chapters are too large and dragged me out of my reading speed. It almost took me a year to finish this book, which is not at all my habit - especially not for a theme that interests me a lot. But overall, an amazing and important book that i highly recommend!
'How much anger is too much? Certainly not the anger that, for many of us, is a remembering of a self we learned to hide and quiet. It is willful and disobedient. It is survival, liberation, creativity, urgency, and vibrancy. It is a statement of need. An insistence of acknowledgment. Anger is a boundary. Anger is boundless. An opportunity for contemplation and self-awareness. It is commitment. Empathy. Self-love. Social responsibility. If it is poison, it is also the antidote. The anger we have as women is an act of radical imagination. Angry women burn brighter than the sun.'
Ik ben mogelijk by Maud Vanhauwaert
3.0
Goed voor een debuut. Met elke bundel word ik een grotere fan.
"en hoe ik niet vergeet wat ik vergeten ben, meer nog
dat wat ik vergeten ben, daaraan denk ik nog het meest
zoals aan wat mijn moeder bedoelde toen ik, nog zo dik als Afrika
en mijn cavia nog mals, haar vroeg waarom vergeten
geen 'ge' krijgt zoals geslapen, gegeten en gedanst
en zij toen, terwijl ze de strijk opplooide mompelde
alsof ze de woorden tussen mijn kleren schoof:
vergeten wordt nooit voltooid"
"en hoe ik niet vergeet wat ik vergeten ben, meer nog
dat wat ik vergeten ben, daaraan denk ik nog het meest
zoals aan wat mijn moeder bedoelde toen ik, nog zo dik als Afrika
en mijn cavia nog mals, haar vroeg waarom vergeten
geen 'ge' krijgt zoals geslapen, gegeten en gedanst
en zij toen, terwijl ze de strijk opplooide mompelde
alsof ze de woorden tussen mijn kleren schoof:
vergeten wordt nooit voltooid"
Op het lichaam geschreven by Jeanette Winterson
1.0
DNF
Na de eerste 50 pagina’s ben ik doorgebladerd naar het tweede deel van het boek, maar ook dat kon me niet bekoren. Ik had een liefdevol, hartstochtelijk, smachtend of vleselijk boek verwacht, maar ik vond het platjes en zelfs afstotelijk geschreven.
‘Ik ben archeoloog die graven blootlegt. Ik zou mijn leven willen wijden aan het markeren van jouw gangen, de in- en uitgangen van dat indrukwekkende mausoleum: jouw lichaam. Hoe nauw en verborgen zijn de kokers en schachten van gezondheid en jeugd. Een wriemelende vinger komt ternauwernood de ingang van een voorkamer op het spoor, laat staan, dat hij kan doorstoten naar de ruime, waterige zalen waarin baarmoeder, ingewanden en hersenen schuilgaan.’
Tjah, wat moet je met zo’n zinnen?
Voor de verteller kon ik geen sympathie opbrengen. Het gender van die verstelstem blijft onbekend, maar toch kon ik het gevoel niet van me afschudden dat het een man was die de ene na de andere (heteroseksuele) vrouw verslindt tot er nauwelijks iets van haar overblijft.
Na de eerste 50 pagina’s ben ik doorgebladerd naar het tweede deel van het boek, maar ook dat kon me niet bekoren. Ik had een liefdevol, hartstochtelijk, smachtend of vleselijk boek verwacht, maar ik vond het platjes en zelfs afstotelijk geschreven.
‘Ik ben archeoloog die graven blootlegt. Ik zou mijn leven willen wijden aan het markeren van jouw gangen, de in- en uitgangen van dat indrukwekkende mausoleum: jouw lichaam. Hoe nauw en verborgen zijn de kokers en schachten van gezondheid en jeugd. Een wriemelende vinger komt ternauwernood de ingang van een voorkamer op het spoor, laat staan, dat hij kan doorstoten naar de ruime, waterige zalen waarin baarmoeder, ingewanden en hersenen schuilgaan.’
Tjah, wat moet je met zo’n zinnen?
Voor de verteller kon ik geen sympathie opbrengen. Het gender van die verstelstem blijft onbekend, maar toch kon ik het gevoel niet van me afschudden dat het een man was die de ene na de andere (heteroseksuele) vrouw verslindt tot er nauwelijks iets van haar overblijft.
Fuzzie by Hanna Bervoets
4.5
Sinds ik 'Wat wij zagen' las, ben ik geïntrigeerd door Hanna Bervoets. En net omdat ze met 'Fuzzie' een heel andere vertelstem aanhoudt, is mijn literaire crush op haar flink aangegroeid. Zo benieuwd naar de rest van haar oeuvre!
Dit boek begint met een simpele aanleiding: een pluizig bolletje dat spreekt belandt in de handen van enkele eenzame mensen, waaronder Maisie die liefdesverdrietig is en een leven zonder haar ex Florence probeert te (her)verzinnen. Het bolletje stelt filosofisch getinte vragen, maar stelt vooral gerust. Het verhaal wordt volgeschonken met verwonderlijke observaties en inspirerende reflecties, en is bovenal troostrijk en teder geschreven. Het ideale liefdesverdrietboek, lijkt me.
"al te lang missen is gevaarlijk: hoe langer je mist, hoe meer tijd je hebt de ander naar wens aan te passen. En voor je het weet verwar je missen met liefhebben, zie je missen als bewijs van liefde waar het vooral een kwestie van creativiteit is. Volgens mij ben je erg creatief. Ik weet dat ik erg creatief ben. Wat dat betreft kunnen we maar beter dicht bij elkaar blijven, zodat we elkaar niet te veel gaan missen. Want missen is van elkaar wegdrijven, elkaar een vreemde jurk aantrekken en een raar hoedje met een veer opzetten. Ik zal je dus proberen niet te missen, kleine, ik zal je proberen louter lief te hebben. Maar och... vergeef me wanneer ik toch aan je denk wanneer je weg bent. Wanneer ik je stem en je gezicht voor de geest haal en ermee aan de haal ga, je blik nog vriendelijker maak, je woorden nog liever, je gelaat... - o nee hoor, dat kan haast niet mooier. Ik hoop ook dat je niet te veel van mij maakt. Niet teleurgesteld raakt wanneer we een volgende keer tegenover elkaar staan. Jij op die mooie, perfect gevormde benen van je. Ik op mijn kleine, pluizige haartjes."
Dit boek begint met een simpele aanleiding: een pluizig bolletje dat spreekt belandt in de handen van enkele eenzame mensen, waaronder Maisie die liefdesverdrietig is en een leven zonder haar ex Florence probeert te (her)verzinnen. Het bolletje stelt filosofisch getinte vragen, maar stelt vooral gerust. Het verhaal wordt volgeschonken met verwonderlijke observaties en inspirerende reflecties, en is bovenal troostrijk en teder geschreven. Het ideale liefdesverdrietboek, lijkt me.
"al te lang missen is gevaarlijk: hoe langer je mist, hoe meer tijd je hebt de ander naar wens aan te passen. En voor je het weet verwar je missen met liefhebben, zie je missen als bewijs van liefde waar het vooral een kwestie van creativiteit is. Volgens mij ben je erg creatief. Ik weet dat ik erg creatief ben. Wat dat betreft kunnen we maar beter dicht bij elkaar blijven, zodat we elkaar niet te veel gaan missen. Want missen is van elkaar wegdrijven, elkaar een vreemde jurk aantrekken en een raar hoedje met een veer opzetten. Ik zal je dus proberen niet te missen, kleine, ik zal je proberen louter lief te hebben. Maar och... vergeef me wanneer ik toch aan je denk wanneer je weg bent. Wanneer ik je stem en je gezicht voor de geest haal en ermee aan de haal ga, je blik nog vriendelijker maak, je woorden nog liever, je gelaat... - o nee hoor, dat kan haast niet mooier. Ik hoop ook dat je niet te veel van mij maakt. Niet teleurgesteld raakt wanneer we een volgende keer tegenover elkaar staan. Jij op die mooie, perfect gevormde benen van je. Ik op mijn kleine, pluizige haartjes."
Vrouwen schrijven niet met hun tieten by Asha ten Broeke, Niña Weijers, Renske de Greef, Anke Laterveer, Hasna el Maroudi, Hanna Bervoets, Emma Curvers, Bregje Hofstede, Shantie Singh, Hadjar Benmiloud, Alma Mathijsen, Basje Boer, Wiegertje Postma, Nina Polak, Sarah Sluimer, Simone van Saarloos
3.0
Bij ‘Vrouwen schrijven niet met hun tieten’ had ik vooral verwacht (en gehoopt!) dat de schrijfsters het kruispunt tussen feminisme en literatuur zouden onderzoeken. Toegegeven, de ondertitel is duidelijk over het doel van dit boek (maar daar had ik bij het ontlenen niet op gelet, omdat de hooftitel zo verblindend grappig is). Eerlijk gezegd ben ik al te belezen in het feminisme om hier nog veel nieuwe dingen te ontdekken. De bundel werd samengesteld uit grotendeels al verschenen columns: leuk tussendoortje, maar is het echt een meerwaarde voor het debat?
Desondanks de andere verwachtingen heb ik enorm genoten van Amerens Eggeraats ‘Lactacyd is een leugen’, en ook van schrijftalenten Hanna Bervoets, Bregje Hofstede, Nina Polok, Simon(e) van Saarloos en Niña Weijers.
Desondanks de andere verwachtingen heb ik enorm genoten van Amerens Eggeraats ‘Lactacyd is een leugen’, en ook van schrijftalenten Hanna Bervoets, Bregje Hofstede, Nina Polok, Simon(e) van Saarloos en Niña Weijers.
De tuin, het beest, de geest by Nina Polak
4.25
Dit bescheiden boekje is tegelijkertijd opgetogen, verdrietig en hoopvol. Zo sereen en toch intens geschreven, waardoor het me verraste en raakte.
“De verliefdheid werd een stuk zeep, dat ze te graag wilde vastpakken. Het ontglipte haar, liep deuken op, maakte haar bang voor haar eigen hoofd.”
“Over het vormloze verdriet van Esse werd weinig gesproken, Rivka durfde er haar eigen woorden niet aan te wagen, bang om iets verkeerd te zeggen. Maar als ze er iets over las wat haar zinvol leek, bracht ze het voorzichtig bij Esse onder de aandacht.”
“De verliefdheid werd een stuk zeep, dat ze te graag wilde vastpakken. Het ontglipte haar, liep deuken op, maakte haar bang voor haar eigen hoofd.”
“Over het vormloze verdriet van Esse werd weinig gesproken, Rivka durfde er haar eigen woorden niet aan te wagen, bang om iets verkeerd te zeggen. Maar als ze er iets over las wat haar zinvol leek, bracht ze het voorzichtig bij Esse onder de aandacht.”
Stone Butch Blues by Leslie Feinberg
5.0
I listened to Stone Butch Blues on Tadpod (a queer fiction audiobook/podcast on Spotify). What an incredible queer classic!
Stone Butch Blues is a historical fiction novel about life as a butch lesbian in 1970s America. While fictional, the work also takes inspiration from Feinberg's own life.
The novel traces a propulsive journey, powerfully evoking history and politics while portraying an extraordinary protagonist full of longing, vulnerability, and working-class grit. This once-underground classic takes the reader on a roller-coaster ride of gender exploration and transformation.
Leslie Feinberg (1949 – 2014) was an American author and transgender activist. Stone Butch Blues (1993) and the pioneering non-fiction book Transgender Warriors (1996) laid the groundwork for much of the terminology and awareness around gender studies and was instrumental in bringing these issues to a more mainstream audience.
*
“I remembered what it was like to walk a gauntlet of strangers who stare—their eyes angry, confused, intrigued. Woman or man: they are outraged that I confuse them. The punishment will follow. The only recognition I can find in their eyes is that I am “other.” I am different. I will always be different. I will never be able to nestle my skin against the comfort of sameness.”
*
“But very quickly I discovered that passing didn't just mean slipping below the surface, it meant being buried alive. I was still me on the inside, trapped in there with all my wounds and fears. But I was no longer me on the outside.”
Stone Butch Blues is a historical fiction novel about life as a butch lesbian in 1970s America. While fictional, the work also takes inspiration from Feinberg's own life.
The novel traces a propulsive journey, powerfully evoking history and politics while portraying an extraordinary protagonist full of longing, vulnerability, and working-class grit. This once-underground classic takes the reader on a roller-coaster ride of gender exploration and transformation.
Leslie Feinberg (1949 – 2014) was an American author and transgender activist. Stone Butch Blues (1993) and the pioneering non-fiction book Transgender Warriors (1996) laid the groundwork for much of the terminology and awareness around gender studies and was instrumental in bringing these issues to a more mainstream audience.
*
“I remembered what it was like to walk a gauntlet of strangers who stare—their eyes angry, confused, intrigued. Woman or man: they are outraged that I confuse them. The punishment will follow. The only recognition I can find in their eyes is that I am “other.” I am different. I will always be different. I will never be able to nestle my skin against the comfort of sameness.”
*
“But very quickly I discovered that passing didn't just mean slipping below the surface, it meant being buried alive. I was still me on the inside, trapped in there with all my wounds and fears. But I was no longer me on the outside.”