Sinds ik 'Wat wij zagen' las, ben ik geïntrigeerd door Hanna Bervoets. En net omdat ze met 'Fuzzie' een heel andere vertelstem aanhoudt, is mijn literaire crush op haar flink aangegroeid. Zo benieuwd naar de rest van haar oeuvre!

Dit boek begint met een simpele aanleiding: een pluizig bolletje dat spreekt belandt in de handen van enkele eenzame mensen, waaronder Maisie die liefdesverdrietig is en een leven zonder haar ex Florence probeert te (her)verzinnen. Het bolletje stelt filosofisch getinte vragen, maar stelt vooral gerust. Het verhaal wordt volgeschonken met verwonderlijke observaties en inspirerende reflecties, en is bovenal troostrijk en teder geschreven. Het ideale liefdesverdrietboek, lijkt me.

"al te lang missen is gevaarlijk: hoe langer je mist, hoe meer tijd je hebt de ander naar wens aan te passen. En voor je het weet verwar je missen met liefhebben, zie je missen als bewijs van liefde waar het vooral een kwestie van creativiteit is. Volgens mij ben je erg creatief. Ik weet dat ik erg creatief ben. Wat dat betreft kunnen we maar beter dicht bij elkaar blijven, zodat we elkaar niet te veel gaan missen. Want missen is van elkaar wegdrijven, elkaar een vreemde jurk aantrekken en een raar hoedje met een veer opzetten. Ik zal je dus proberen niet te missen, kleine, ik zal je proberen louter lief te hebben. Maar och... vergeef me wanneer ik toch aan je denk wanneer je weg bent. Wanneer ik je stem en je gezicht voor de geest haal en ermee aan de haal ga, je blik nog vriendelijker maak, je woorden nog liever, je gelaat... - o nee hoor, dat kan haast niet mooier. Ik hoop ook dat je niet te veel van mij maakt. Niet teleurgesteld raakt wanneer we een volgende keer tegenover elkaar staan. Jij op die mooie, perfect gevormde benen van je. Ik op mijn kleine, pluizige haartjes."