DNF
Na de eerste 50 pagina’s ben ik doorgebladerd naar het tweede deel van het boek, maar ook dat kon me niet bekoren. Ik had een liefdevol, hartstochtelijk, smachtend of vleselijk boek verwacht, maar ik vond het platjes en zelfs afstotelijk geschreven.

‘Ik ben archeoloog die graven blootlegt. Ik zou mijn leven willen wijden aan het markeren van jouw gangen, de in- en uitgangen van dat indrukwekkende mausoleum: jouw lichaam. Hoe nauw en verborgen zijn de kokers en schachten van gezondheid en jeugd. Een wriemelende vinger komt ternauwernood de ingang van een voorkamer op het spoor, laat staan, dat hij kan doorstoten naar de ruime, waterige zalen waarin baarmoeder, ingewanden en hersenen schuilgaan.’

Tjah, wat moet je met zo’n zinnen?

Voor de verteller kon ik geen sympathie opbrengen. Het gender van die verstelstem blijft onbekend, maar toch kon ik het gevoel niet van me afschudden dat het een man was die de ene na de andere (heteroseksuele) vrouw verslindt tot er nauwelijks iets van haar overblijft.