Dit bescheiden boekje is tegelijkertijd opgetogen, verdrietig en hoopvol. Zo sereen en toch intens geschreven, waardoor het me verraste en raakte. 

“De verliefdheid werd een stuk zeep, dat ze te graag wilde vastpakken. Het ontglipte haar, liep deuken op, maakte haar bang voor haar eigen hoofd.”

“Over het vormloze verdriet van Esse werd weinig gesproken, Rivka durfde er haar eigen woorden niet aan te wagen, bang om iets verkeerd te zeggen. Maar als ze er iets over las wat haar zinvol leek, bracht ze het voorzichtig bij Esse onder de aandacht.”