alexsbooksandsocks's reviews
1180 reviews

Een nieuwe Karin Slaughter dat is voor mij een feestdag. Ik heb het al gezegd, zeg het nu weer en zal het waarschijnlijk ook altijd blijven zeggen maar de boeken van Karin Slaughter zijn steeds zo goed - zelfs als ze wat minder zijn, zijn ze goed - en altijd, maar ook echt altijd, een moment van puur geluk als het boek er is én dan moet ik nog beginnen lezen.

Waarom We Logen is een boek je wil lezen en dat je zal grijpen. Zowel door de zaak waar Will en Sara in verzeild geraken want die is zo heftig, het geheel is zo kansloos, het is realistisch (jammer genoeg) en wanneer alle puzzelstukjes bij elkaar vallen, valt je hart in duizenden stukjes uit elkaar. Hoeveel pijn kan een mens verdragen? Hoeveel pijn kan een mens aan?  

Maar wat vooral grijpt in dit boek, als trouwe lezer en grote fan van zowat alle personages is toch wel all time favorite personage, Will. Ik denk niet dat Karin Slaughter haar Will al op deze manier heeft neergezet. Welke manier dat zeg ik niet, dat zou spoilen maar laat mij zeggen dat er een hele ruwe laag is weg gepeld. 

Het verhaal is zo fragiel, dat bedacht ik achteraf na het lezen. Het komt allemaal super hard binnen, niets of niemand is heel gelaten en toch slaagt Slaughter erin om dat fragiele deeltje geluk keihard te laten doorkomen.

Riley Sager en ik hebben even tijd nodig gehad om aan elkaar te wennen. Zijn debuut was veelbelovend maar de twee daarop volgende boeken vond ik helemaal niet. Maar kijk, volhouden loont want bij elk boek dat erna kwam, werd ik enthousiaster en net zoals Voor het donker thuis, is dit boek zeker de moeite waard. 

Ik kreeg tijdens het lezen een 90’ movie vibe. Ik zag de setting volledig voor mij, kon elk personages een duidelijk gezicht geven en zat dus helemaal in het verhaal. Just like the 90’ was het misschien wat veel maar de auteur heeft het zo goed gestructureerd en neergeschreven dat het hele plaatje helemaal klopte.

De schrijfstijl is heel vlot geschreven met een heel goed tempo waardoor je steeds voortgestuwd word om te lezen want ik las het uit op een middag. Niet elk personage is even diep uitgewerkt maar dat is helemaal oké, er zijn personages genoeg en ook al zijn te niet tot in de kern uitgediept, je leert voldoende over wie en wat ze zijn.

Een boek met veel sfeer, drukke maar echt goed gevonden verhaallijn, tig wendingen en toch nog een laatste neep op het einde. Riley Sager weet me meer en meer te overtuigen in zijn kunnen. Fan van deze.

Book lovers is een boek waar het verhaal mogelijks zo cliché is dat het goed is. Denk maar aan die films van Hallmark waar er 13 in een dozijn van zijn. Maar toch slaagt de auteur er in om het meer dan een romance te maken.

Vooral de relatie tussen het vrouwelijke hoofdpersonage en haar zus is hier de kern en de romance die de auteur eraan vastplakt is een heel mooi extraatje. Ik werd wel instant verliefd op twee personages, Nora en Charlie, dus ik kan weinig slechts zeggen.

Ik las het verhaal vlot en snel. Werd getriggerd op de juiste momenten, kreeg het warm wanneer dat moest en koud wanneer een bepaald hoofdstuk daarom vroeg. En lezen over boeken in boeken was ook hier een gedoseerd leuk extraatje. 

Het weer wil dan misschien nog niet helemaal mee deze dagen maar dit boek is dat wel, ideaal om te lezen tijdens vrije dagen of op vakantie. Heerlijk aan niet moeten denken, lezen en genieten. Meer moet dat soms niet zijn.

Een boek vol wist-je-dat-jes over seks over zowel toen als nu, een en al informatie gebracht op een leerrijke en heel leuke, leesbare manier. 

Courtisanes, mannen denken ze te mogen ‘uitlenen’, angst voor impotentie, afrodisiacums, het verschil tussen man en vrouw. Bedriegen als een statussymbool want dat toont aan een man een vrouw ‘genot’ kan brengen (of de vrouw dat effectief had dat genot is een andere vraag.)

Kortom, dit boek laat zien dat er eigenlijk nog niet zoveel veranderd lijkt te zijn. (I know, ook ik las soms met verbazing stukken waaruit bleek dat we nog niet veel wijzer blijken te zijn.) Dat wat nieuw is, niet hoofdzakelijk nieuw is als we het over seks hebben maar wat dit boek vooral doet, is sensualiteit beter te begrijpen en duidelijk maakt dat er best nog wel wat werk aan de winkel is. 

Een nieuw boek waar we Connie kunnen volgen die dit keer undercover gaat in een afgelegen, echte beveiligd inrichting waar zware geesteszieke criminelen verblijven en waar ze weer haar eigen demonen lijkt tegen te komen geschreven met de vlotte en scherpe pen van Helen Fields. Word het weer genieten? Jazeker.

De zaak is spannend en de setup van het verhaal zit heel sterk goed in elkaar. Ik vertrouwde niets of niemand, zelfs Connie vertrouwde ik op een bepaald moment niet meer. De auteur pent het verhaal en de psyche van de criminelen, verzorgers en Connie zo sterk neer dat werkelijk alles open lag en alles was mogelijk. 

Ver voorbij het midden van het verhaal ging het tempo voor mij wat naar beneden, niet dat het verhaal saai begon te worden maar de sfeer die Helen Fields zo minutieus had opgebouwd door de kliniek, zijn patiënten en de zaak, leek te verzwakken. Gelukkig was dit van korte duur en achteraf bekeken misschien wel de bedoeling want daarna gaat het er als een speer vandoor met genoeg verrassingen en twists. 

Ook al mis ik Luc Callanach enorm - wanneer komt dat volgende boek, Helen? - toch veroverd Connie Woolwine gestaag haar plaatsje bij de favoriete personages. 

Nog nooit een Elle Kennedy gelezen, of toch nog geen boek dat bleef hangen maar ik snap nu de ‘in my hockey romance era’ want wat een geestig boek was dit. Leuk voor de spicy - moest ik wel eventjes aan wennen want de auteur is vrij direct ;) - leuk voor de personages en leuk omdat het verhaal toch een diepere laag blijkt te hebben. 

Het gaat niet enkel over de ‘hè falls first’ en de seks, maar ook om struggles die de personages doormaken samen en alleen en die zijn helemaal niet wereldvreemd. Persoonlijke groei, carrière, familiebanden, het zegt allemaal een plaatsje in dit verhaal. Het is dus zeker geen al te plat verhaal. 

Ook de schrijfstijl is vlot en makkelijk te lezen. De personages zijn qua karakter misschien niet zo heel erg diep uitgewerkt maar dat is oké, het verhaal - en vooral dan de romance tussen de Hayden en Brody - is leuk genoeg om daar voorbij te lezen

Dus dat enthousiasme rond deze auteur, het enthousiasme rond spicy, ik kan dat nu al veel beter begrijpen. Dus, welk boek van Elle Kennedy moet ik zeker lezen? 

Niemand lijkt gebeurtenissen uit onze geschiedenis en het heden zo goed in elkaar te kunnen weven als Anya Niewierra. Met De nomade schreef deze auteur een verhaal dat mij greep en even bleef zinderen. 

Naarmate haar vader zijn geheugen afbrokkelde, brokkelt ook de kracht van het hoofdpersonage weg, dat lees je echt heel mooi. (Zo ervaarde ik het toch.) Gelukkig is deze vrouw enorm veerkrachtig, dankzij haar vader goed ‘getrained’ en alles behalve wereldvreemd. Met twee stevige voeten op de grond.

Het is spannend , dreigend en ondanks de tragiek ook weer ontzettend schoon en puur. Dat is een gegeven dat deze auteur zo mooi kan, zo mooi kan verwoorden, kan vertellen, dat De nomade misschien wel mijn favoriete verhaal is en ik ben, nog steeds, heel enthousiast over De Camino.

Een fictief verhaal waarvan de realiteit voelbaar is. Sterk geschreven, een genot om te lezen. Knap. 

Een nieuwe Arlidge lezen is altijd een feest want deze auteur levert steeds een goed boek. Elke keer. Altijd. 

De schrijfstijl loodst je moeiteloos doorheen de korte hoofdstukken waardoor het boek vlot wegleest. Heerlijk om Helen Grace weer te volgen wanneer ze zich vastbijt in een nieuwe zaak. Snel, uptempo, beeldend en misschien iets teveel van hetzelfde dat we gewoon zijn van Helen Grace? Misschien, Helen blijft natuurlijk ook gewoon Helen en zoals ze zeggen, never chance a winning team dus de formule blijft ook dit verhaal hetzelfde. 

M.J. Arlidge geeft misschien ook vroeg weg wie het team zoekt maar… hij maakt dat ruimschoots goed want hallo, dat einde? Wat?! WAT??? 

Meer kan ik eigenlijk niet zeggen want ik heb schrik dat ik ga spoilen en dat zou zonde zijn maar slide gerust in mijn dms als je hem uit hebt. Laat mijn conclusie zijn dat dit weer een heel goed boek is met een sterk - als dan niet gekend - en vlot geschreven verhaal. Ontspannende spanning zoals ik mijn thrillers graag heb. 

Zou jij een moord kunnen plegen? Zou jij zover kunnen gaan wanneer de juiste knoppen worden ingeduwd? Dat is de vraag die ik mezelf stel na het lezen van De beste vriend.

Dit boek is super persoonlijk. Persoonlijk omdat de auteur voer ging halen bij waargebeurde feiten die hij tijdens zijn forensisch psycholoog maar vooral door Robert. Robert zijn werk, zijn leven, zijn aanwezigheid voelde nog nooit zo persoonlijk, zo diep beschreven om voor ons als lezer te bekijken als nu.

Ook het personage van Lucien is zo sterk uitgewerkt. Ik krijg nog de kriebels als ik aan Lucien denk. De manier waarop de auteur je mee in zijn hoofd laat kruipen en de sfeer - beeldend mag ik wel zeggen - die de auteur daarmee creëert is vlijmscherp, dreigend en geeft Hannibal vibes. 

De schrijfstijl is naar goede gewoonte ongewoon en gruwelijk vlot want ik las het boek in een keer uit. Onmogelijk te stoppen mede dankzij de korte hoofdstukken. Ik ontdekte Chris Carter in het voorjaar en ben overtuigd dat ik een trouwe fan ben. Machtige steengoede thrillers, zo ook De beste vriend. 

Dit boek, deze zaak is persoonlijk. Iemand is gekomen om Kim te pakken en compleet kapot te maken. Alle gruwel die Kim stone al heeft moeten meemaken en ondergaan word stuk voor stuk op een razend tempo nog eens afgespeeld. Voor haar ogen, in haar geest én voor de ogen van haar team.

Zowel Kim als haar team zagen we nog nooit zo breekbaar. Kim verliest hetgeen wat voor haar het allerbelangrijkste is, haar privacy. Al die dozen die ze zo zorgvuldig opgeborgen heeft dreigen open te barsten én de vraag is wie. Wie zit er achter deze zaak. Zoeken ze een iemand of meerderen? 

De auteur slaagt er in om elk persoon uit Stones team een plek te geven in dit boek ondanks dat het hier echt wel om Kim draait. Dat zorgt ervoor dat je merkt dat deze personages, inclusief Kim, nog lang niet uitverteld zijn en de auteur nog lang niet uitgeschreven. Gelukkig maar.

Angela Marsons schrijft korte hoofdstukken met af en toe een zijtak in een vlot tempo waardoor je - samen met alle personages - de tijd praktisch hoort tikken. En, ondanks de gruwel, is er schoonheid, verrassing en vertrouwen in mensen in verweven.

En Kim Stone, als ze je hart nog niet volledig had ingenomen, dan doet ze dat nu ongetwijfeld met dit verhaal, haar verhaal waar alles nog eens (gruwelijk) op een rijtje word gezet.