Ik beken. Ik ben fan van Koch. De manier waarop Koch, o.a. in het Diner en Zomerhuis met zwembad, de rauwe, egoïstische en slechte kanten van zijn personnages naar voor brengt is subliem. Koch weet telkens perfect weer te geven hoe mensen in bepaalde situaties bepaalde dingen doen of denken. Dingen die eigenlijk “niet horen”, die de welopgevoede mens met een “tssss” en een verontwaardigd hoofdgeschud veroordeelt, maar die ieder van ons, geef maar toe, doet.

Ook in zijn laatste boek, “Geachte heer M”, is dit niet anders. Of het nu gaat om de buurman die de post van zijn buren inspecteert; de echtgenote die een thermometer tegen een lamp houdt om te kunnen ontsnappen aan een feestje; tieners die smakeloze grappen uithalen met hun leerkrachten; een schrijver die ongegeneerd zijn publiek beoordeelt tijdens een lezing… het zijn stuk voor stuk herkenbare, menselijke acties en gedachten die de personnages een hoog geloofwaardigheidsgehalte geven.

“Geachte heer M” heeft als extra troef dat het twee verhaallijnen bevat die op originele wijze samenlopen; een verhaal binnen een verhaal als het ware. Het boek start met een schrijven door Herman aan meneer M, zijn bovenbuurman, tevens een bekend schrijver wiens boek “Afrekening” een groot succes was. “Afrekening” vertelt het verhaal van een Koppel tieners, Laura en Herman, en hun geschiedenisleraar, met wie Laura een tijdje een verhouding had. Wat M niet weet is dat Herman, zijn onderbuur, die Herman is uit het echte nieuwsfeit waarop zijn boek is gebaseerd.

Door de verwikkeling van deze verhaallijnen komen twee werelden in Koch’s vizier: deze van het onderwijs en deze van de auteurs. Koch is voor beiden allesbehalve mals; maar terwijl het voor het onderwijs vaak to the point en terecht is, is de kritiek op de literaire wereld vaak bij het haar gegrepen. Ik kan me wel iets voorstellen bij de onderlinge concurrentie tussen auteurs (“wie heeft de meeste posters in de winkels hangen), maar de beschrijving van het boekenbal was eigenlijk vrij belachelijk. Jammer genoeg.

Ik heb genoten van deze Koch, die hoewel een typische Koch, toch anders is dan zijn vorige boeken. Iets minder rechtuit cru en rauw misschien, maar daarom niet minder cru en rauw. Jammer van de dt-fout op 290 , het feit dat één van de verhaallijnen meer young-adult gericht was en dat het einde nogal vergezocht was. Voor de rest opnieuw een schitterend werk!


“Gisterenavond heb ik uw boek gelezen… Ja inderdaad, ik heb het in één keer uitgelezen. Ik gebruik met opzet geen termen als in één ruk of in één adem – ik ben er gewoon om 7u ‘s avonds mee begonnen en om middernacht geëindigd. Het was niet zo dat ik uw boek niet meer kon wegleggen, of nog erger, dat ik wilde weten hoe het afliep. Nee, het was iets anders. Wat je soms in een restaurant hebt: je hebt het verkeerde bested, maar uit schaamte om te veel op je bord te laten liggen, eet je toch meer dan goed voor je is…”


“Mensen praten het liefst over niets, dat is al duizend jaren zo, tot ieders tevredenheid. Over e-mails en tekstberichten wil ik het hier helemaal niet hebben. E-mails en tekstberichten vergemakkelijken het onderlinge contact zoals een laxeermiddel de stoelgang vergemakkelijkt. Maar bij een overdosis laxeermiddel produceren wij zoals bekend uitsluitend nog diarree”.

“… (tijdens een lezing van de auteur en iemand zegt dat het boek steeds is uitgeleend in de bib): Hij heeft het nooit begrepen, waarom mensen een boek zouden willen LENEN. Ja, uit geldgebrek waarschijnlijk, maar er zijn zoveel dingen die je jezelf uit geldgebrek moet ontzeggen. Zelf vindt hij het gewoon vies, geleende boeken. Net zo vies als het slapen in een hotel waar de lakens niet ververst zijn en je op de haren en de broodkruimels van de vorige gast moet liggen. Een boek met wijnvlekken en een doodgedrukt insect waar de zandkorrels van de strandvakantie van de vorige lezer tussen de pagina’s uit vallen….”

As much as I’d like to hate Herman Koch, I once again enjoyed his book very very much. Koch is certainly the master of writing about people who are genuinely horrible human beings and still you can’t put the book down once you’ve started it.

Can’t really say much about the book without spoilers but even though there were annoying aspects to this book (all the loose ends, Koch-y way of not calling things by their actual names) I have to give this book four stars because of the ending.

I won an ARC of this book from LibraryThing. Dear Mr. M is the story of a writer whose most famous book was based on a true crime that involved 2 high school students supposedly murdering their teacher, who had an affair with the girl. The book goes back and forth from present day Mr. M and his neighbor and the story of the students 40 years ago and what led up to the incident. There definitely was a twist at the end I didn't see coming. If you enjoyed The Dinner and like Herman Koch's style of writing, then you will like this book.

That was kinda cool, I guess! I never get tired of this dude's writing style; he comes across as painfully cynical and pleasantly empathetic, often simultaneously, while retaining an undeniable air of pessimism about his own characters and humanity as a whole. I liked the narrative style here; the plot left something to be desired, I must admit, but the people populating Koch's world are as fascinating as ever. Recommended.

While Herman Koch is an amazing writer - The Dinner was one of my favorites when I read it - this one falls short of being interesting.

Especially because you know there's a twist at the end, because that's how he writes. And it's a good one, but by the time you finally get there, it's not really worth it.

This story itself wasn’t terrible but it really did drag most of the time. I was most interested when we were hearing what was going on with the teens. Whenever it switched to Mr. M’s point of view it was terrible. I really struggled to force myself to keep reading. The book jumps around a lot, from different points of views and different time periods, but I did not find it hard to follow. I just found it quite boring.

2.5

DNF. I had high hopes since there were some good reviews, but it was so slow and so hard to follow. I could never tell what was happening. There was some story happening in real life and then some happening within a story being written and then maybe another layer deeper than that? I felt so stupid trying to get through the book and getting more than halfway through and still having absolutely no clue what was happening or who was who.

Dark and twisty and deeply satisfying. With a solid thread of Irving-esque meta-commentary on the writer's life that is more fun than Irving because it is both winky-er and more devastating in its analysis.