I devoured this book. It was the perfect length but yet I also never wanted it to end. I wholeheartedly agree with the NY Times review of it,"If I were a millionaire I’d start a foundation to subsidize novels like [Early Work], because I worry about them. It’s not a book that will inspire hot takes or incendiary tweets; the author is unfashionably male and the concerns unfashionably universal. It’s an accomplished and delightful book, but there’s no hashtag for that." (Molly Young)

This book was like watching a trainwreck happen. I mean that in the best possible way.

Good story, but the characters just weren’t super enjoyable.

This novel made me sad. It definitely captures the world of hyper-witty, literate, culturally immersed, young people who supposedly roam college towns and grad schools. I don't think these types of people are really as interesting as Martin makes Early Work seem. But I think Martin is making the point, the caustic point, that there is a kind of millennial moral hollowness, a basic selfishness, that is exemplified by Peter and Leslie. Julia is the counter example. A poet needs to be an empath, a fiction writer a narcissist?

Regardless, Early Work nails the Charlottesville vibe of listless, aimless smart people who get off on their ennui. Maybe that has changed with the development of greater C-Ville into a giant, Jeffersonian strip mall.

You’ve got to love Peter, the cynical, smart slacker protagonist in the satirical novel Early Things, who says things like: “I spent so much time on the daily logistics of just staying alive that I often went weeks without remembering that I had no idea what I was doing with my life. I knew, because I’d been told, that passivity was not a quality to aspire to.”

Cleverness & creativity abound in this well-written debut about liberal artist-type millennials, mainly writers, who are high in self-consciousness but low in self-awareness. You get the feeling the novel is a little “meta”—maybe the author knows these intellectual people in real life—but that doesn’t mean the ironic dialogue, witty & fresh, is any less entertaining. Naturally, all the characters are witty & well-read, & Martin draws them with psychological acuity. There are multiple attractions between them, there’s a love triangle & best of all the dynamic women, with their intellectual strength & certainty, keep the story grounded. Somehow we do care about these entertaining characters, despite their frequent unlikeablility!

Andrew Martin can really write but this was so hipster bro as to be retro. I worry about what it says about me that I got all the music/book/film references in this book.

Death by disaffection.

Χμμ....δεν ξέρω αν μου άρεσε ή όχι, αν ήταν καλό ή αν δεν ήταν....γι'αυτό θα του βάλω ένα αμήχανο 3.
Θα το έβαζα στην ίδια κατηγορία που βάζω και τις Συζητήσεις με φίλους της Sally Rooney, αν και δεν ξέρω πώς λέγεται αυτή η κατηγορία.
Δεν βαρέθηκα, ούτε και σκέφτηκα κάποια στιγμή πως ήθελα να πάει πιο γρήγορα ή να τελειώσει παρ'όλο που δεν συμβαίνει σχεδόν τίποτα καθ'όλη τη διάρκεια του. Δεν μπορώ να πω ότι συμπάθησα κάποιον χαρακτήρα αλλά ούτε τους βρήκα και αντιπαθητικούς. Δεν νομίζω ότι έχει και ιδιαίτερη σημασία όμως, δεν πιστεύω πως αυτός ήταν ο στόχος εξάλλου. Δεν ξέρω αν απευθύνεται μόνο στη γενιά για την οποία μιλάει. Δεν νομίζω να είναι έτσι αλλά νιώθω ότι κάθε γενιά θα το αντιμετώπιζε διαφορετικά.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να προσδιορίσω τι ακριβώς συμβαίνει με αυτά τα βιβλία, γιατί με προβληματίζουν τόσο. Για το ρεαλισμό τους; Για το οτι κάποιες από τις σκέψεις των ηρώων* τις έχω κάνει κι εγώ;
Αν μη τι άλλο για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να προσδιορίσω ακόμη τα βρίσκω με κάποιο τρόπο ενδιαφέροντα.



*στην αρχή έγραψα “ηρώων”, το κοίταξα, χαζογέλασα λίγο μόνη μου, το έσβησα και έγραψα “χαρακτήρων”. Τι ηρωικό είχαν κάνει για να τους πω έτσι. Και μετά σκέφτηκα ο καθένας δεν είναι ο ήρωας της δικής του ζωής; Οπότε έσβησα το “χαρακτήρων” και ξαναέγραψα “ηρώων”.
(Μήπως η καραντίνα έχει αρχίσει να μου καίει τα εγκεφαλικά κύτταρα;