Χμμ....δεν ξέρω αν μου άρεσε ή όχι, αν ήταν καλό ή αν δεν ήταν....γι'αυτό θα του βάλω ένα αμήχανο 3.
Θα το έβαζα στην ίδια κατηγορία που βάζω και τις Συζητήσεις με φίλους της Sally Rooney, αν και δεν ξέρω πώς λέγεται αυτή η κατηγορία.
Δεν βαρέθηκα, ούτε και σκέφτηκα κάποια στιγμή πως ήθελα να πάει πιο γρήγορα ή να τελειώσει παρ'όλο που δεν συμβαίνει σχεδόν τίποτα καθ'όλη τη διάρκεια του. Δεν μπορώ να πω ότι συμπάθησα κάποιον χαρακτήρα αλλά ούτε τους βρήκα και αντιπαθητικούς. Δεν νομίζω ότι έχει και ιδιαίτερη σημασία όμως, δεν πιστεύω πως αυτός ήταν ο στόχος εξάλλου. Δεν ξέρω αν απευθύνεται μόνο στη γενιά για την οποία μιλάει. Δεν νομίζω να είναι έτσι αλλά νιώθω ότι κάθε γενιά θα το αντιμετώπιζε διαφορετικά.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να προσδιορίσω τι ακριβώς συμβαίνει με αυτά τα βιβλία, γιατί με προβληματίζουν τόσο. Για το ρεαλισμό τους; Για το οτι κάποιες από τις σκέψεις των ηρώων* τις έχω κάνει κι εγώ;
Αν μη τι άλλο για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να προσδιορίσω ακόμη τα βρίσκω με κάποιο τρόπο ενδιαφέροντα.



*στην αρχή έγραψα “ηρώων”, το κοίταξα, χαζογέλασα λίγο μόνη μου, το έσβησα και έγραψα “χαρακτήρων”. Τι ηρωικό είχαν κάνει για να τους πω έτσι. Και μετά σκέφτηκα ο καθένας δεν είναι ο ήρωας της δικής του ζωής; Οπότε έσβησα το “χαρακτήρων” και ξαναέγραψα “ηρώων”.
(Μήπως η καραντίνα έχει αρχίσει να μου καίει τα εγκεφαλικά κύτταρα;