Na het mij jaren afgevraagd te hebben, kan ik het bevestigen: De Mens had helemaal gelijk. Jeroen Brouwers schreef een boek en deed dat goed.

De beschrijvingen van het Japans krijgsgevangenenkamp voor vrouwen waar Brouwers samen met zijn moeder verbleef in WOII zijn ronduit gruwelijk. De schrijfstijl daarentegen is gewoonweg prachtig.

Kort maar bijzonder krachtig verhaal.

Ik heb dit boek gekozen om te lezen omdat het deels over de Jappenkampen van de Tweede Wereldoorlog ging, een onderwerp dat me altijd al heeft geïnteresseerd aangezien mijn opa ook in een Jappenkamp heeft gezeten. Uiteindelijk vond ik de stukken over het Tjideng kamp dan ook het interessantste aan het boek, hoewel de rest ook niet saai of oninteressant was, kon het me toch niet erg boeien.

Het probleem met dit boek was voor mij vooral dat ik me niet echt in Jeroen Brouwers kon verplaatsen op de momenten dat hij het niet over het kamp had. Hij bleef maar doorgaan over zijn vrouwenhaat en hoe hij zijn moeder haatte en toch van haar hield, terwijl ik dat helemaal niet terecht vond. Eerlijk gezegd kon ik er geen enkele goede reden voor bedenken dat hij deze haat had ontwikkeld. Dat frustreerde me. Pas aan het einde van het boek begon ik te begrijpen waar deze haat vandaan kwam, waarna ik verder vrij vlot het boek uit heb gelezen.

Wel vond ik de symboliek in het boek erg mooi en ook de schrijfstijl was erg bijzonder. Over het algemeen moet ik toch toegeven, het was een prachtig boek, ondanks wat kleine dingetjes die ik wat minder vond.

nee

Maar niets bestaat dat niet iets anders aanraakt.

"Sunken Red" was the first novel of the Dutch writer Jeroen Brouwers (° 1940) I read, so I could finally imagine how controversial this author can be. You can read this book as a sharp indictment against the atrocities the Japanese military commited in the Second World War, in the prisoner camps in Indonesia when that country was a Dutch colony. So this is interesting as an historical document, and when it was published in 1981 it provoked quite a stir, as Brouwers intended (he was especially indignant about the way the victims themselves laughed away their time in the camps).

But this little novel is also about Brouwers himself, more specifically about his reaction to the news of the death of his mother, with whom he was imprisoned in a Japanese camp. Brouwers had broken with his mother, years before her death, and his first reaction was: "so what?"; but you can see him wrestling with this apathy, and the very different feelings he has about his mother and her departing. Endearing.

A third layer in the book is the struglle of Brouwers against all the negative sides of his personality, and there are quite a lot of them. Brouwers has put them plainly on paper, for everybody to see. Quite disturbing. I had some difficulty with this, not because of the ego-focus, but because of the radical psychologizing that is typical for the Dutch literature since the second world war. A psychiatrist can find all this interesting enough, for me it was just a bit too much.

Finally, as a literary document, this booklet sometimes is very uneven, with rather roughly written chapters and others that are beautifully poetical. So, this didn't completely captivate me, but his next novel, [b:De Zondvloed|2694762|De Zondvloed|Jeroen Brouwers|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1314725195l/2694762._SY75_.jpg|2720091] was a direct hit.