Ik heb dit boek gekozen om te lezen omdat het deels over de Jappenkampen van de Tweede Wereldoorlog ging, een onderwerp dat me altijd al heeft geïnteresseerd aangezien mijn opa ook in een Jappenkamp heeft gezeten. Uiteindelijk vond ik de stukken over het Tjideng kamp dan ook het interessantste aan het boek, hoewel de rest ook niet saai of oninteressant was, kon het me toch niet erg boeien.

Het probleem met dit boek was voor mij vooral dat ik me niet echt in Jeroen Brouwers kon verplaatsen op de momenten dat hij het niet over het kamp had. Hij bleef maar doorgaan over zijn vrouwenhaat en hoe hij zijn moeder haatte en toch van haar hield, terwijl ik dat helemaal niet terecht vond. Eerlijk gezegd kon ik er geen enkele goede reden voor bedenken dat hij deze haat had ontwikkeld. Dat frustreerde me. Pas aan het einde van het boek begon ik te begrijpen waar deze haat vandaan kwam, waarna ik verder vrij vlot het boek uit heb gelezen.

Wel vond ik de symboliek in het boek erg mooi en ook de schrijfstijl was erg bijzonder. Over het algemeen moet ik toch toegeven, het was een prachtig boek, ondanks wat kleine dingetjes die ik wat minder vond.