Net als van haar debuutroman Confituurwijk heb ik gesmuld van dit boek! Ik hou enorm van Vindevogels schrijfstijl: helder, verpletterend, ietwat weerbarstig, met een weelderige woordenschat en een berg aan verfrissende observaties van het alledaags leven, die ofwel poëzie inademen of me aan het (glim)lachen brengen. Bovenal is ze erg vindingrijk in het gebruiken van werkwoorden. Er zit vaart in het verhaal en de symboliek in de verhaallijnen doen de puzzel netjes in elkaar passen. Vanaf nu is ze mijn favoriete Vlaamse schrijfster en kijk ik reikhalzend uit naar haar derde worp.

*
Een plotse erfenis in de vorm van grote zakken gevuld met bakstenen voert Iggy terug naar een jeugd vol kindermishandeling, en roept herinneringen op aan haar alcoholverslaafde vader die soms weken verdween wanneer hij ‘sigaretten haalt” (codetaal voor psychiatrische opname). Iggy komt erachter dat de hoop stenen een muurschildering van de hand van haar vader vormt. Bij het in elkaar puzzelen daarvan blijkt al snel dat er stenen missen en gaat Iggy op zoek naar de verdwenen stukken. Ze probeert de brokstukken uit haar jeugd samen te rapen, alsook de barsten in de band met haar ex Luka te lijmen.

*
“Steeds verder zakte ik in mezelf naar beneden, graaiend naar letters, koortsachtig op zoek naar onbereikbare zinnen, ontdaan van een mond en daadkracht, klevend aan mijn pad van ongemak en trillend als de flank van een paard waarin een das zich vastbeet. Had ik daar naar binnen gedurfd, dan rende ik om die grote bus haarlak van moeder en spoot ik die op mezelf leeg om me bij elkaar te houden. In de plaats daarvan perste ik mijn lippen tot een gedachtestreepje. Wat er bij ons thuis zoal gebeurde en hoe ik me daarbij voelde, mocht niemand te weten komen. Over gevoelens praten was toen nog als een vaatwasser vullen: hoezeer je ook schikt en puzzelt, hoezeer je ook zoekt naar een logische volgorde, er is altijd iemand die het beter kan dan jij.”