Met hoge verwachtingen begon ik aan deze serie van Jet van Vuuren. Het concept van de ontslagen detective Barbara als hoofdpersonage sprak mij wel aan. Want daar komt hoe dan ook gedoe van. Eens een cop, altijd een cop. 
Helaas had ik erg veel moeite met de verhaalopbouw in dit eerste deel. Er zijn twee verhaallijnen, waarvan de één Barbara in haar tienerjaren volgt en één verhaallijn in het heden waarin Barbara als katten oppas voor drie weken haar intrek neemt in een seniorenflat om op de twee Corrie’s van Jenny te passen. Jenny gaat namelijk op vakantie naar Marokko met haar veel jongere vriend Osama. Een stigma van hier tot Marrakesh en jawel; ook hier was het geen zuivere koffie. Vanaf dat punt komen er in rap tempo een groot aantal personages bij in het verhaal en volgen een aantal bizarre gebeurtenissen elkaar in een even snel tempo op. Daar raakte ik mijn aandacht bij het verhaal een beetje kwijt. Niet alleen waren al die personages verwarrend maar de gebeurtenissen waren in mijn optiek ook niet realistisch. Er sneuvelen namelijk wel heel veel personages in een erg korte tijd. Alsof er ineens haast gemaakt moest worden met het verhaal. Dat vond ik erg jammer. 
De ontwikkeling die het verleden en heden samenvoegt had wat mij betreft nog helemaal zo ver niet hoeven komen in dit eerste deel van de serie en had best over de delen uitgesmeerd mogen worden. Nu ben ik natuurlijk wel razend benieuwd wat de serie nog meer in petto heeft, dus doorlezen doe ik zeker!