Of ik het tweede boek - of toch de tweede vertaling uitgegeven bij Manteau - van Melissa Da Costa wou lezen? Geen seconde heb ik getwijfeld want ik las dat eerste boek, die dikke pil, op anderhalve dag uit omdat het zo een mooi verhaal was, geschreven in een prachtige schrijfstijl.

Kan de auteur dat nog eens? Nog eens zo een prachtig boek schrijven met een verhaal waar echt elke lezer zich in zal kunnen vinden en een stuk herkenning zal tegenkomen? Nog eens een verhaal brengen dat van begin tot einde boeit en zijn lezer bij de eerste zinnen al grijpt? Ja. Volmondig ja. Het is minstens even prachtig.

Een verhaal waar het hoofdpersonage weet dat ze ooit de pleister - die de meest zware en verschrikkelijke wonde toedekt - zal moeten verwijderen. Dankzij de natuur, (ik heb eerlijk gezegd niet zoveel met tuinen, natuur, tuinieren maar na het lezen van dit boek snap ik het. Ik snap het echt. Ik snap hoe helend dat kan werken.) haar omgeving, al dan niet toevallige ontmoetingen, lukt het haar om de pleister stilletjes, zachtjes met tranen van verdriet maar zeker ook van warmte en liefde  te verwijderen.

Of de wonde geheeld is? Nee, maar dat is oké en dát is de kracht van de boodschap die de auteur haar lezers meegeeft. Laat je door een beeldende schrijfstijl meesleuren de natuur in en laat je hart - door wat het ook gebroken of gebarsten is - weer helen.