Excentriek, gewaagd, en bovenal uniek. 'De nichtjes' heeft me zo bekoord dat het boek van mijn nachtkastje meteen naar mijn 'te-herlezen-stapel' verschuift.

Het verhaal wordt verteld in een monoloog van Yuna, een jonge kunstenares met een cognitieve beperking. Deze vertelstem is bijzonder, levendig, lomp, zeer authentiek en geniaal uitgewerkt. Zo bestaat Yuna's zinsbouw uit zo weinig mogelijk punten en komma's (want dat vindt ze te vermoeiend) en geeft ze altijd aan welke moeilijke woorden ze uit het woordenboek haalde.

*

"Ik was jaloers op de rust die Carina nu kreeg en op een stuk karton schilderde ik losjes een piëta terwijl ik probeerde me die van Michelangelo voor de geest te halen die meneer in de les op de Kunstacademie had laten zien en zo fijnzinnig analyseerde dat ik toestemming moest vragen om het lokaal uit te lopen want mijn borst spinde van de emotie als een aanhalige kat en ik bleef buiten staan tot mijn borst tot bedaren kwam want ik weet niet of ik al heb verteld dat de trost van tranen mij niet is vergund en ik in mijn borst een vloeibaar meer meedroeg dat de dokter had gediagnosticeerd als een chronische verkoudheid en toen ik dat aan mama vertelde bestempelde ze de diagnose als stompzinnig en zei ze dat ik onzin uitkraamde om aandacht te trekken omdat ik het hoog in de bol had. En ik was geschokt door die harde woorden die mijn gevoeligheid verbrijzelden alsof ik werd aangevallen met een fikse kassei die met een katapult naar me toe werd geslingerd en dat zijn woorden die ik uit het woordenboek haal maar daarna voel ik me heel moe en heb ik cefalagie, een woord dat ik ook in het woordenboek heb gevonden toen ik zocht naar hoofdpijn."