In een brief aan haar jeugdvriendin Marie onderzoekt een jonge vrouw wat het betekent om deel uit te maken van een gezin. Via heen en weer geslingerde korte fragmenten vertelt de ze over haar eigen thuissituatie vroeger en hoe ze doorheen de jaren omgaat met het verlangen om een gelukkig gezin te vormen. Niet alleen verwaarlozing en kindermishandeling, maar ook maatschappelijke ongelijkheid, racisme worden uitgespit.

“Het erwtje voelen” staat er in het begin van het boek, en ik denk dat dat het mooi beschrijft. Deze roman verkent hoe een gruwelijke kindertijd aan je kleven blijven als volwassene, en hoe je na jarenlange zelfzorg zoekende blijft. En hoe het verlangen naar een gezin je altijd terugvoert naar je eigen kindertijd. En dat moeder (willen) worden je ook confronteert met je eigen moeder en wat je als kind gemist hebt.

De gruwel van het gezin is een beklijvende roman, dat poogt de gruwel in de schoonheid te zien.