Vanaf de openingsparagraaf grijpt Neige Sinno meteen naar je keel en die greep houdt ze doorheen het boek stevig vast. Trieste Tijger is een vernietigend verslag over het seksueel misbruik gepleegd door haar stiefvader van haar zevende tot haar veertiende, en de gevolgen daarvan.  

 

Sinno maakt een portret van zichzelf en haar verkr8er, daalt af naar het verleden en bestudeert hoe dit verleden in het heden doorwerkt. Via een caleidoscoop aan feiten, herinneringen, reflecties en kruisbestuivingen met literatuur (waaronder Lolita van Nabokov en autobiografische teksten van Virginia Woolf) fileert ze de centrale vraag: hoe schrijf je over zoiets gruwelijks? 

 

Dit boek is doortastend, weerzinwekkend, verwoestend, een tornado van stompen in de maag.  

Ik heb het obsessief gelezen, met walging voor de gruweldaden, maar bovenal met een groot respect en compassie voor de schrijfster. Gezien het thema en de vele triggers lijkt het mij ongepast om dit zomaar aan iedereen aan te raden, maar ik vind dit echt een meesterlijk geschreven, onvergetelijk boek.