Bez przesady stwierdzam, że to, co napisał w tej książce Zhadan, to kawał wielkiej literatury, być może największej, jaką napisano w tej części Europy w ostatniej dekadzie. Książka jest fantastyczna. Czterysta stron naładowanych pięknymi metaforami, a o tym, jak autor pisze o powietrzu, tlenie i oddychaniu, można by pewnie napisać oddzielną rozprawę. Woroszyłowgrad to powieść inicjacyjna o Ukrainie, o dojrzewaniu i o piłce nożnej. Brutalny realizm miesza się z onirycznymi, narkotycznymi wizjami. Anioły piją gruzińskie wina, a rozgrywki piłkarskie są jak średniowieczne rycerskie batalie. Wszystko to przypomina raz komiks, raz poezję, a za chwilę ciężki, realistyczny reportaż z postsowieckiej rozpierduchy. A tak w ogóle to chodzi o to, jak zarządzać stacją benzynową.