Als peuter zit Jeroen Brouwers met zijn moeder in een Jappenkamp op Java. Het overlijden van zijn moeder brengt 'bezonken' herinneringen aan deze tijd naar boven. In dit boek wisselen flashbacks aan het kamp zich af met beelden van zijn stervende moeder en gedachten aan een eerdere relatie. Het verhaal geeft inzicht in de verschrikkingen die vrouwen (en kinderen) hebben meegemaakt in Japanse kampen in voormalig Nederlands-Indië, hoewel ik weet dat andere auteurs vraagtekens zetten bij de geloofwaardigheid van zijn herinneringen. Halverwege het lezen heb ik het boek een tijdje weggelegd, omdat ik het te deprimerend vond en een hekel kreeg aan het hoofdpersonage. Maar ik ben toch blij dat ik het uit heb gelezen.