Vanaf de oorlog start in Oekraïne en de 50 dagen daaropvolgend geeft de auteur een blik hoe zij dat heeft ervaren. Nu, ik hou van Rox haar manier van schrijven. Of het nu humor is of pure literatuur waar ze haar pen indoopt, ik kan het allemaal enorm appreciëren. En door die schrijfstijl die ze nu in dagboekvorm hanteert, kruipt het boek onder je kleren. Ik las het zelfs twee keer, steeds in stukken, omdat ze je toont dat het helemaal geen ver van ons bed show is, dat we moeten blijven helpen waar kan, dat informatie dubbel gecheckt moet worden... en dat komt binnen. Goed! 

De auteur kent verschillende Oekraïeners en Russen en appt met die mensen om steun te bieden waar kan en om te checken of ze oké zijn, voor zover dat kan in een oorlog. Ze geeft de oorlog, die voor vele heel ver lijkt, meerdere gezichten. Dit boek is belangrijk. Dit boek was en is nodig. Buiten bewustwording is dit boek nog zoveel meer daar de opbrengst van de eerste druk naar de vluchtelingen die Rox in dit boek een gezicht geeft. Indrukwekkend, vol emoties maar ook vol hoop. Een boek dat schreeuwt om gelezen te worden en dat gelezen moet worden.