Ik was laat met de Harry Potter-hype, maar laat me nu helemaal mee zijn met De verdwenen steden waarvan het eerste boek nu net verschenen is. Ik bevond me in een super spannend en intrigerend avontuur waar zoveel te ontdekken valt. Niet alleen over de personages maar ook over de wereld en de manier waarop er geleefd word.

Het boek neemt een vliegende start en voor je het goed en wel beseft heb je al honderd pagina’s gelezen, leerde je Sophie kennen en ontdekte je dat ze een telepaat is, kwam Fitz - die ook telepaat is - opzetten en neemt hij Sophie mee naar daar waar ze hoort te zijn. Dit boek leest dus als een trein. Laat je zeker niet ontmoedigen door de dikte van dit boek, het voelt zelfs te kort aan, zo goed is het verhaal.

De auteur neemt je mee in een verhaal waar zoveel te beleven valt, waar zoveel te doen is én waar je - zowel als kind, tiener, volwassenen - herkenning vind in de enkele situaties waar Sophie zich staande moet houden. Wat een sterk meisje is Sophie ook, wetende dat ze nog maar twaalf is. Andere personages zoals Fitz, Dex en Keefe doen snel hun intrede en helpen (of helpen net niet) haar haar weg te vinden. (Keefe is zonder twijfel mijn favoriete personage.)

Sophie komt in een magische wereld terecht met een wel erg speciale school. Dankzij de schrijfstijl van de auteur zag ik alles zo goed voor me en heb ik gelachen en net niet gehuild. Allemaal omdat het zo goed en leuk beschreven is. Overenthousiast en ik hoef zelfs geen volwassenen te zijn om mij helemaal in deze Harry Potter-achtige wereld te verliezen.

Het zwarte gat na dit eerste boek is echt en ik wil dan nu graag alle andere delen al aub! 

Gelukkig heb ik kinderen in huis die maar wat graag met mij nog meermaals in dit eerste boek duiken. Zo een leuke, toffe, speciale en magische lees.