Uppdelad i fem, där den första och längsta delen handlar om skrivande och ensamhet, visar denna lilla bok (essäsamling?) upp Marguerite Duras diverse sätt att berätta något för läsaren. Fragment om skrivande (lugnande, men lite halvtråkigt efter ett tag), en berättelse om en död engelsk pilot som berör både henne och andra i byn (intressant, men repetitivt), en berättelse som jag personligen skulle anse vara en pjäs som utspelar sig i Rom (intressant, men stundvis förvirrande), en kort essä om renlighet och vad det innebär i olika kulturer (dess längd, eller brist på längd, bidrar till att denna var som en snabb knytnäve i magen), och sist en kort text om en målare som förbereder en måleriutställning (spännande karaktär som jag gärna skulle ha läst en längre text om).

Allt som allt kände jag att texter antingen var för långa eller för korta. Sällan var jag nöjd, tyvärr. Jag tror att det faktum att det var fem olika berättelser - något jag inte visste om när jag började läsa - också bidrog till det faktum att jag inte alltid kände att jag fastnade. Men! Duras har ett vackert språk som jag gärna läser mer av i framtiden. Första delen om skrivande var nog min favorit, kanske mest för att jag började läsa denna samling för den textens skull.

4.5/5

There is a lot happening in this small volume on writing by Marguerite Duras. Her description of the suffering, the solitude, and the lack of control a writer has over the writing process was very profound.

The person who writes books must always be enveloped by a separation from others. That is one kind of solitude. It is the solitude of the author, of writing.

I happen to agree that in order to write, one must be alone. Or, if one cannot be physically alone, one must be able to create emotional and psychological boundaries and barriers during the writing process.

One does not find solitude, one creates it. Solitude is created alone. I have created it. Because I decided that here was where I should be alone, that I would be alone to write books.

I was surprised and intrigued by her deep, intensive, soul-encompassing hatred of the Germans following her experience living through WWII. It appears very strongly in her narrative.

She bares herself so deeply and so completely. I admire (and am jealous of) Duras's ability to say so much, to portray so much EMOTION in so few words. Her writing takes on a magical, almost proverbial quality for me.

3.5

This is a really odd collection. The title essay is great, as advertised. The rest were odd choices, a mash-mash of half-realised ideas with no through line, except that she was filmed delivering them. Having read The Lover, I'm not convinced that this was very well translated, particularly with so little context provided.

svårt. franskt, otroligt franskt, så säkert vacker på franska, men är inte helt övertygad av den här versionen. historierna är vackra i sig, men tappade dom direkt efter att jag läst klart.

Con todo y que agarra monte a cada rato Escribir me gustó y me sirvió mucho. Los otros textos en esta colección pertenecen a otro lugar.

Läs min recension på bloggen: https://www.fiktiviteter.se/2019/08/19/att-skriva-av-marguerite-duras/

Aslında bu kitaptaki bölümleri ayrı ayrı puanlamak istiyordum;

I. Yazmak (4/5)
Bu bölüm tam da kitabı alış sebebim olduğu ve karşılığını verdiği için hoşuma gitti. Marguerite Duras'ın şahsına münhasır tarzının nasıl işlediğini de görmüş olmakla beraber yazma eylemi ve motivsayonu için de ilham vericiydi.

II. Genç İngiliz Havacısının Ölümü (3/5)
Kitabın atfedildiği yabancının hikayesi. Burada Duras'ın anlatım tarzına aşina olmayanlar bir hayli zorlanabilirler akıcılıkta. Ben daha önce Duras okumama rağmen sayfaları olması gerektiğinden hızlı çevirmeye çalıştığımı fark ettim, bir an önce bitsin istiyormuş gibi.

III. Roma (4/5)
Kitapta en çok hoşuma giden bu mistik öykü oldu. Biraz "Mavi Gözler Siyah Saçlar"ı anımsattı nedense. Hikaye içinde hikaye dinliyoruz bir yandan da, masalsı bir yanı da var.

IV. Saf (3.5/5)
Zeytinyağından Nazi politikalarına uzanan serbest çağrışım gibi duran ama birkaç kez okuduğunuzda oturan kısacık bir bonus bölüm gibi.

V. Resim Sergisi (3.75/5)
Ressam Roberto Plate için yazılmış, ressamların (haklı/haksız) kaprislerini inceleyen güzel bir kapanış. Tabii ressamlar üzerinden genel bir sanatçının ürettiği sancılı sürecin portresi:

"Sonunda işini dolap beygiri gibi tek başına yapması için bırakıyoruz onu, mutsuzluğuyla, bütün yorumları, her türlü eğretilemeyi, her türlü karmaşıklığı aşan kendi cehennem azabıyla baş başa bırakıyoruz. yani onu kendi tarihiyle baş başa bırakıyoruz."